Białaczka kotów jest zakaźną wirusową chorobą kotów. Wywołuje ją retrowirus FeLV (feline leukemia virus), który jest wrażliwy na czynniki środowiska zewnętrznego, takie jak światło, temperatura oraz środki dezynfekcyjne. Bardzo zmienny obraz białaczki kotów może być jeszcze wikłany zakażeniami wtórnymi.

Wirusy z tej rodziny odpowiedzialne są za AIDS u ludzi i FIV u kotów. Rozprzestrzeniają się głównie w moczu, kale oraz ślinie.



Skutkiem działania FeLV jest obniżenie odporności, u chorych kotów wzrasta skłonność do zapadania na wielorakie infekcje. Można obserwować zapalenia układu oddechowego, przewodu pokarmowego, dziąseł, ropnie i stany zapalne skóry, zapalenia układu moczowego i inne. Wspólną ich cechą jest skłonność do częstych nawrotów. Mogą występować objawy neurologiczne, często obserwuje się zamieranie płodów, poronienia.

Do rozpoznawania białaczki kotów stosuje się test ELISA.



Przyczyny



Do zarażenia dochodzi często podczas walk kotów (w przypadku ran kąsanych ślina nosiciela, a wraz z nią wirus - wnika do organizmu drugiego kota). Możliwe jest zakażenie za pośrednictwem wspólnie używanych misek lub poideł. Do zakażenia może też dojść w życiu płodowym.



Objawy białaczki



Możliwe wymioty, biegunka, apatia, zaburzenia oddechowe (czasem kot dusi się - w takich przypadkach jak najszybciej należy pojechać do weterynarza i podłączyć go pod tlen). Białaczka niszczy cały organizm i jest chorobą właściwie nieuleczalną. Nawet szczepionka nie daje 100% zabezpieczenia!



Kto miał/ma kota, który był zarażony wirusem białaczki nigdy nie zapomni tego strasznego widoku!

Przyczyną tej choroby jest wirus panleukopenii kotów (ang. feline panleukopenia virus - FPV). Jest on blisko spokrewniony z parwowirusem psów typ 2 (CPV-2). Wirus jest oporny na warunki środowiska zewnętrznego i większość środków dezynfekcyjnych. Najbardziej wrażliwe na zachorowanie są młode zwierzęta między 2 a 5 miesiącem życia, u których spadł poziom przeciwciał matczynych.



Przyczyny



Źródłami zakażenia są wydzieliny i wydaliny chorych zwierząt. Przede wszystkim kał wymiociny i ślina. Zakażenie następuje najczęściej drogą pokarmową wirusem obecnym w środowisku (poprzez spożywania pokarmu z tych samych misek, korzystanie z kuwety nosiciela, wspólne legowiska) oraz przez kontakt bezpośredni. Możliwe jest przeniesienie zakażenia przez owady takie jak pchły, wszy itp.



Objawy



Okres wylęgania choroby trwa zwykle od 3 do 10 dni. Kot chudnie, jest osowiały, nie je i choć ma pragnienie, nie jest zdolny do picia. Podstawowym objawem jest uporczywa biegunka oraz dramatyczny spadek ilości krążących we krwi białych krwinek (leukocytów) - warto zrobić kotu morfologię krwi w celu zbadania ilości tych krwinek.



Wirus FPV może przekroczyć łożysko, rezultatem czego może być resorbcja płodów, ronienia, wczesna śmierć noworodków, niedorozwój móżdżku potomstwa.



Panleukopenia jest wirusem, z którego kot może "wyjść", choć śmiertelność jest bardzo duża, szczególnie u młodych kotków. Im starszy kot, tym większe szanse na przeżycie.



Kota z panleukopenią leczy się objawowo. Podaje mu się antybiotyki aby zapobiec wtórnym nadkażeniom bakteryjnym. Kota przynajmniej jeden/dwa razy dziennie podłącza się pod kroplówkę z glukozą i elektrolitami. W poważniejszych stanach stosuje się (jeśli to możliwe, czasem nie można wbić się w żyłę) kroplówki dożylne, które szybciej odżywiają niż podskórne. Podskórne kroplówki czasem długo się wchłaniają.

Kotu z wirusem FPV podaje się również witaminy z grupy B i witaminę C.



Należy pamiętać, że nawet koty, którym uda się zwalczyć tę wyniszczającą chorobę, często do końca życia są osłabione i bardzo podatne na infekcje.

Choroba ta wywoływana jest przez wirus zakaźnego zapalenia otrzewnej kotów z rodziny koronawirusów (Feline Infectious Peritonitis Virus) (FIPV).



Zakaźne zapalenie otrzewnej kotów (ZZOK) (łac. Peritonitis infectiosa felinum; ang. Feline infectious peritonitis - FIP) - to postępująca, wyniszczająca, śmiertelna, wirusowa choroba kotów.

Jeśli kot jest zarażony również wirusem białaczki lub wirusem niedoboru immunologicznego, dochodzi do szybkiego namnożenia wirusa ZZOKw makrofagach i przedostania się wirusa do krwi, gdzie ponownie ulega intensywnej replikacji doprowadzając do wiremii. Następnie dochodzi do zakażenia ogólnego.



Przyczyny



Szerzeniu się choroby sprzyjają współistniejące choroby, stres, ale główne znaczenie ma zakażenie wirusem niedoboru immunologicznego kotów albo wirusem białaczki kotów. Do zakażenia dochodzi po spożyciu przez kota odchodów od osobnika zakażonego, a także przez krew w czasie walk kotów.



Objawy



Istnieją dwie formy tej choroby: wysiękowa (mokra) - rozwija się przy niskim poziomie odporności i postać bezwysiękowa (sucha). Postać wysiękowa występuje częściej (60-70% wszystkich przypadków), a jej przebieg jest bardziej gwałtowny. W przypadku postaci wysiękowej głównym objawem jest gromadzenie się płynu w jamach klatki piersiowej i brzucha (wodobrzusze), co może spowodować bardzo duże trudności w oddychaniu. Innymi objawami są: żółtaczka, brak apetytu, chudnięcie, biegunka, możliwa jest też gorączka.



Postać bezwysiękowa także będzie objawiać się spadkiem apetytu, gorączką, żółtaczką, ale nie będzie gromadzenia się płynu w jamie brzusznej i piersiowej. Typowe objawy występują ze strony oczu oraz układu nerwowego (zaburzenia równowagi, porażenia, oczopląs, utrata wzroku, wypadanie trzeciej powieki).

Choroba to przypomina przeziębienia u ludzi. Wywołana jest przez dwa rodzaje wirusów: herpeswirus i kalciwirus. Zakażenie powodowane jest zazwyczaj przez herpeswirusy. Wirus herpes - 1 jest spokrewniony z wirusem wywołującym opryszczkę u ludzi.



Objawy



Zapalenie jamy ustnej z krwawieniem dziąseł, zapalenie spojówek, a czasem też gałki ocznej, ropienie i sklejanie powiek, zapalenie nosa i związany z nim katar, zapalenie oskrzeli i płuc i związany z nim kaszel oraz duszność



Leczenie jest czysto objawowe: podaje się płyny elektrolitowe, antybiotyki, witaminy, środki na podwyższenie odporności organizmu.

Szybka pomoc medyczna jest skuteczna dla zakażonego osobnika, lecz staje się on nosicielem.

Jest to koci odpowiednik występującego u ludzi wirusa HIV. Dla ludzi zupełnie niegroźny.

Największa ilość wirusa znajduje się w kociej ślinie oraz już mniej - w wydzielinach płciowych. A najczęstszym sposobem zarażenia jest wtargnięcie wirusa przez rany zadane w czasie walk kocurów - dlatego to właśnie one najczęściej padają ofiarą tej choroby.

Moment zakażenia najczęściej mija bezobjawowo, może się najwyżej zdarzyć kilkudniowa, lekka biegunka lub osłabienie.



Objawy choroby:



Objawy atakującego wirusa FIV są zróżnicowane. Wirus osłabia układ odpornościowy.

Na skutek tego ten nie może się bronić przed najzwyklejszymi infekcjami: lekkie przeziębienie czy ranka na łapie mogą być przyczyna bezpośrednią lub pośrednią śmierci bo kot nie obroni się przed nawet małą ilością drobnoustrojów. Oczywiście ta bezbronność jest zależna od zaawansowania choroby i stanu kota.

Objawy są zależne od tego który organ jest akurat atakowany lub uszkodzony. Na początku pojawia się ogólne osłabienie, chudnięcie, infekcje dziąseł. Później może wystąpić biegunka, uporczywy kaszel, ciężki oddech, zaburzenia neurologiczne (przy zaatakowaniu układu nerwowego).



Niestety nie ma jeszcze ogólnodostepnych szczepionek na tą chorobę - te co są, tak naprawdę są dopiero testowane i nie ma żadnych dowodów na to że są skuteczne.

Jest to choroba wywoływana przez chlamydie, powszechnie traktowane jako bakterie. Mają one też dużo wspólnego z grzybami; są jakby czymś pośrednim między bakteriami a grzybami. Organizmy te nie są jeszcze do końca poznane.



Objawy:



Objawy tej choroby są bardzo podobne do kataru kociego i czasami tylko badanie wydzieliny, np. z oka może wskazać na przyczynę choroby. Często zdarza się, że chlamydie dołączają się do wirusów, korzystają z uszkodzeń przez nie zadawanych - np. z podrażnienia, osłabienia odporności.

Przyczyną wścieklizny jest wirus rhabdovirus. Choroba przenoszona jest poprzez pokąsanie, ponieważ wirus wydzielany jest ze śliną. Możliwa jest infekcja przez rany znajdujące się na skórze lub w błonie śluzowej, do których dostanie się zakażona ślina. Nie ma możliwości wyleczenia wścieklizny !



Objawy:



Wścieklizna u kotów przebiega dość często z napadami szału. Występują także takie objawy jak: brak apetytu, wymioty, biegunki lub zaparcia. Później obserwuje się trudności w połykaniu, ślinotok i nagłą agresywność zwierzęcia. Objawami tej choroby mogą być również: żałosne miauczenie, niedowład żuchwy oraz mięśni przełyku i kończyn, a także charakterystyczny objaw wścieklizny - zjadanie niejadalnych przedmiotów. Choroba kończy się zawsze śmiercią i rzadko trwa dłużej niż 2 do 6 dni. Choroba przenosi się ze zwierzęcia na zwierzę lub także ze zwierzęcia na człowieka.